Ken je het stadje Sintra? Het ligt op ongeveer een uurtje van Lissabon en is door UNESCO uitgeroepen tot werelderfgoed, en wie daar even rondloopt, snapt waarom. Het doet sprookjesachtig aan, precies de reden waarom Hans Christian Andersen zich ook liet inspireren door het stadje.
Tijdens mijn vakantie in Lissabon doen we een dagtripje naar het sprookjesachtige Sintra en schudden alle enthousiaste tuktuks van ons af om met onze jonge benen lopend de berg op te gaan richting Castelo dos Mouros. Bij aankomst eten we met een voldaan gevoel onze ietwat plakkerige brioche croissant op en lopen een rondje over de kasteelmuren, met een verbijsterend uitzicht als beloning.
Tijd om terug af te dalen, het wordt al laat. Nog even een toiletbezoek en dan zie ik dat ik een telefoontje heb gemist. Ik weet niet hoe dat kan in het buitenland, maar zonder melding te maken van een belletje, schakelt mijn telefoon automatisch over naar voicemail. We besluiten de voicemail af te luisteren en als ik realiseer dat het het bedrijf is waar ik een paar dagen terug een tweede gesprek heb gehad, bel ik gauw terug.
Ik verbrijzel de knie van mijn reisgenoot zowat als de opgewekte HR-persoon aan de andere kant van de lijn me mededeelt dat ze me met veel plezier willen aannemen als content specialist. We bespreken wat details en ze stelt een aantal zeer logische vragen, waar ik niet direct een antwoord op heb. Tot nu toe was alles optie en mogelijkheid, maar realiteit vereist toch nog extra denktijd. Gelukkig krijg ik de ruimte om na mijn vakantie nog eens rustig na te denken.
Als ik ophang, val ik mijn reisgenoot om de nek. Ik heb een baan! Ze willen me hebben! Een starter op de arbeidsmarkt met kennis, idealen, enthousiasme en frisse ideeën, en zij bieden mij de kans om aan de slag te gaan en dat alles in de praktijk te brengen. Een groot compliment. En ik heb er zin in.
De afdaling loopt op rolletjes met dat goede nieuws als extra zonnetje. We lopen wel nog een beetje verkeerd, maar dat doen we al de hele tijd. En af en toe leiden zulke dwalingen tot de mooiste vergezichten. Mijn vakantie in Lissabon was een aaneenschakeling van dwalingen en daardoor kwamen we op de mooiste plekken. En wat heerlijk om die vakantie dan voort te zetten met het vooruitzicht van mijn eerste baan.
Een nieuw avontuur, dus. Heel spannend, dat wel. Echt helemaal voorstellen hoe dat gaat zijn en wat ik ervan ga vinden, dat kan natuurlijk niet. En dat maakt het zo spannend. Het einde van een tijdperk – mijn studententijd – eindigt donderdag met mijn afstudeerceremonie, en de maandag erop begint een nieuw tijdperk. Het begin van de rest van mijn leven, zoals je dat met goed gevoel voor drama kan noemen.
Over een week begin ik. Ik heb er zin in!
Meer weten?